Czas w Tajlandii bardzo szybko nam zleciał… (gdyby nie koniec bezpłatnej wizy to może zostalibyśmy nawet trochę dłużej).
Mimo moich obaw podszytych nieufnością, co do ludzi o skośnych oczach (tak, przyznaję się, że przed wyjazdem miałam takie rasistowskie obawy, bo większość Azjatów jakich spotkałam w moim życiu nie zrobiło na mnie najlepszego wrażenia), Tajowie okazali się naprawdę miłymi i otwartymi ludźmi.
Oczywiście jest to tylko wrażenie po miesięcznym pobycie w tym kraju… jednak spotkaliśmy się z tak wieloma wyrazami serdeczności i uprzejmości, że nie może to być tylko przypadek (chyba że mamy wybitne szczęście trafiania na przemiłych ludzi). Mówię tu o bezinteresownym okazywaniu sympatii, bo oczywiście zdarzały się nam też przypadki nieszczerej uprzejmości, ale nieliczne: raz na północy Pan próbował nas w sprytny sposób przekonać, że on również jest turystą z Bangkoku i właśnie był na świetnej wycieczce i my również koniecznie musimy na nią pojechać… innym razem Pani na targu bardzo chciała, żebyśmy kupili od jej znajomego przepysznego kurczaka po zawyżonej cenie, ale znajomy chyba nie chciał nas oszukać i tylko się do nas niewinnie uśmiechał).
A szczere wyrazy sympatii?
Było ich tak dużo, że nie sposób opisać wszystkie, które nas spotkały!
Przede wszystkim Tajowie są bardzo uczynni i chcą być pomocni:
przeprowadzą Cię na drugą stronę ulicy, chętnie wskażą gdzie masz iść – to znaczy specjalnie się zatrzymają, żeby wskazać Ci drogę. Raz jak staliśmy zagubieni z mapą w ręku, to pewna para na skuterze na nasz widok specjalnie zawróciła, żeby nam pomóc. Nawet kierowca tuk-tuka, który bardzo nas namawiał na przejażdżkę w końcu wytłumaczył nam jak mamy gdzieś dojść na piechotę, chociaż nic na nas nie zarobił…
ugoszczą Cię i poczęstują dobrym jedzeniem za darmo lub prawie za darmo – skauci oferowali nam piwo (ci dorośli skauci) i dali placuszki z mango, właścicielka Hostelu uczyła nas jak robić regionalne przysmaki m.in. lemoniadę z kwiatów i ostrą sałatkę z papai i ostatniego wieczora zrobiła nam prawdziwą Tajską ucztę, a w najbardziej turystycznym parku narodowym Doi Inthanon pewien Pan pomógł nam zatankować i później zaprosił nas do swojej restauracji, gdzie po bardzo obfitym objedzie zapłaciliśmy tylko za napoje. Co ciekawe później się okazało, że był przewodnikiem zorganizowanych wycieczek, bo spotkaliśmy go jeszcze raz na szczycie jak oprowadzał grupę turystów.
w sytuacji kryzysowej nie zostawią Cię samego z problemem – raz bardzo mądrze zapomnieliśmy zatankować skuter w górach i nagle w odległości jakichś 10 km od miasta zabrakło nam paliwa. Na szczęście 5 m przed nami był jakiś lokalny przydrożny bar, do którego weszliśmy i spytaliśmy się o paliwo. Pani za barem od razu zaczęła coś wykrzykiwać do obecnych tam ludzi po tajsku i po chwili zjawiła się jakaś miła Pani, która trochę mówiła po angielsku i z wyrazem współczucia na twarzy dopytywała się co się stało. Jak już zrozumiała, że nie możemy z nią pojechać po paliwo, bo mamy zupełnie pusty bak to wsiadła na swój skuter i po 10 min przywiozła nam w butelce benzynę z pobliskiego gospodarstwa. Jeszcze dziesięć razy się dopytywała czy na pewno nam starczy, żeby dojechać do stacji benzynowej…
uśmiechną się do Ciebie na ulicy i podejdą, żeby przybić piątkę albo powiedzieć cześć, lub zamienić parę słów po angielsku, żeby się przedstawić i powiedzieć skąd są lub co robią i zapytać skąd my jesteśmy… (nie mówię tu o naciągaczach tylko o zwykłych ludziach, którzy np. opowiadali nam, że pochodzą z wioski do której muszą dojechać jeszcze 200 km na skuterze i że są nauczycielami muzyki lub mają farmę etc.)
pokażą jak jeść dziwne potrawy lub kupią Ci coś taniej – np. jadąc pociągiem w pewnym momencie siedząca na przeciwko nas dziewczyna zapytała się na migi czy chcemy zjeść coś za 5 Bahtów (około 60 groszy), oczywiście odpowiedzieliśmy, że tak i daliśmy jej pieniądze. Kiedy pociąg zatrzymał się na stacji ona wychyliła się przez okno i zawołała chłopca, który sprzedawał lody kokosowe… były pyszne! Takie lody na mieście normalnie kosztowały około 15-20 BHT.
Są to oczywiście nasze bardzo subiektywne doświadczenia i odczucia.
Ogólnie możemy powiedzieć, że czujemy się tutaj mile widziani i wcale nie jesteśmy oszukiwani lub naciągani tylko dlatego, że jesteśmy białymi turystami. Wręcz przeciwnie: w większości przypadków płacimy nawet mniej niż zakładaliśmy lub jak było napisane w cenniku. Oczywiście należy się również targować (zawsze z uśmiechem na twarzy), co zazwyczaj kończy się obniżeniem pierwotnej ceny, chociaż nie zawsze (wtedy należy po prostu grzecznie powiedzieć, że się jeszcze zastanowimy i poszukać tańszego noclegu lub jedzenia, zawsze coś się znajdzie).
Na koniec trzeba jeszcze podkreślić, że w Azji jest bardzo mocno zakorzeniony socjologiczny koncept „twarzy” i „utraty twarzy”, który to dla europejczyka może być trudny do zrozumienia. „Zachowanie twarzy” (czyli pewnej maski społecznej) dla Azjatów jest bardzo istotne. „Utrata twarzy” niemal zawsze kojarzona jest z negatywnymi emocjami takimi jak upokorzenie, wstyd, gniew, frustracja czy nieopanowanie emocji, dlatego ogólnym standardem jest uśmiech oraz publiczne niewyrażanie niezadowolenia, a tym bardziej podnoszenie głosu. Wszelkie sytuacje, które wyprowadzają z równowagi Azjatę (np. publicznie udowodnienie mu kłamstwa lub błędu, albo pokazanie, że nie miał racji) są dla niego bolesnym doświadczeniem i zapewne będą związane z próbą „odzyskania twarzy: tzn. albo my też zostaniemy publicznie zbesztani, albo będziemy ignorowani.
Rysunki na szkolnej bramie.
Podsumowując: w Tajlandii najważniejsze jest pozytywne nastawienie i uśmiech na twarzy :).
Swoją drogą takie podejście, otwartość i gościnność bardzo przydałyby się nam obecnie w Polsce!!!
Graffiti przedstawia kobietę z górskiego ludu Karen
Możemy z pewnością stwierdzić, że ze wszystkich miejsc, które do tej pory odwiedziliśmy w Tajlandii, w Chiang Mai najłatwiej spotkać innego turystę (nie byliśmy na wyspach południa więc nie mamy porównania, bo być może jedynie tam spotkalibyśmy się z większym zagęszczeniem turystów). Gdzie się nie spojrzysz tam chiński, japoński, europejski, australijski etc. turysta lub grupa wycieczkowa. Nie brakuje też Tajów, którzy zwiedzają swój kraj. Chiang Mai jest swego rodzaju „Zakopanem” północnej Tajlandii, bazą wypadową do dalszych wycieczek w góry i innych atrakcji.
Co wynika z tak dużego ruchu turystycznego?
Korzysta na tym przede wszystkim rynek usług: można tu kupić wycieczkę dosłownie wszędzie i we wszystkich opcjach (przejażdżka na słoniu, pod słoniem, za słoniem, obok słonia, zjazd na rowerze z góry, wjeżdżanie pod górę, skoki z wysokości, spływ w dmuchanym kole etc.) oczywiście jeżeli odpowiednio się za nią zapłaci.
Jakie są tego konsekwencje?
Podróżowanie na własną rękę jest tu niemile widziane. Zobrazuję to stwierdzenie na naszym przykładzie. Od samego początku wiedzieliśmy, że chcemy sami pojechać do Parku Narodowego Doi Inthanon i zdobyć najwyższy szczyt Tajlandii (no dobrze „zdobyć” to zbyt górnolotnie powiedziane: wjechać na najwyższy szczyt Tajlandii). Wynikało to z naszego okrojonego budżetu i niechęci do grupowych wycieczek zorganizowanych. Jako że nie ma zbyt wielu informacji jak dostać się samodzielnie do Doi Inthanon z Chiang Mai (zmowa milczenia panuje w całym mieście, a w internecie są jakieś szczątkowe informacje), zwiedzeni zachęcającym napisem „Tourist Information”, postanowiliśmy zaciągnąć języka u profesjonalnych doradców.
I co nas spotkało?
Pan po 2 min rozmowy obraził się, że nie chcemy od niego kupić jednodniowej wycieczki zorganizowanej, tylko próbujemy dowiedzieć się skąd odjeżdża miejski autobus w kierunku Parku… po czym odwrócił się na pięcie i sobie poszedł (to chyba właśnie jest ta sławna azjatycka duma).
Tak więc nie dajcie się nabrać: w Chaing Mai wszystkie tak zwane ‚Informacje Turystyczne’ to małe biura podróży, które sprzedają gotowe pakiety wycieczek. (Wskazówki jak dojechać do Doi Inthanon na własną rękę znajdziecie tutaj).
Co warto zobaczyć i czego doświadczyć w Chiang Mai?
Odwiedzić wszystkie złote i drewniane Waty (świątynie buddyjskie), których w obrębie samego starego miasta otoczonego murem jest aż 36.
Pojechać rowerem/ skuterem/ taksówką do Zoo i na górę Doi Suthep. My wybraliśmy się rowerem dlatego dotarliśmy tylko do wodospadu Huay Keaw.
Wejście do wodospadu, które ozdabia prawdziwy kogut
Mnisi zażywają kąmpieli w dolnej części wodospadu
Zjeść górskie smakołyki i nakupić prezentów z podróży na weekendowym nocnym targu ulicznym (W sobotę – zamykana jest ulica Wua Lai Road poza murami miasta, a w niedzielę główna ulica w obrębie murów – Ratchadamnoen Road).
Pierożki z nadzieniem przyrządzane na parze (najlepsze te z wieprzowiną!)
Sobotni targ uliczny (czynny od 16:00)
Pójść na tajski masaż – my wybraliśmy się na świetny i niedrogi masaż do świątyni Wat Pan Whaen. Trochę bolało ale za to później człowiek jest rozciągnięty i bardzo zrelaksowany.
Można też oczywiście kupić sobie wycieczkę lub wybrać się na trekking w okoliczne góry.
Można też pójść na ulicę uciech lub do baru i pozwisać nogami nad przechodniami popijając Chang’a.
Chiang Mai pomimo turystycznej strony jest bardzo przyjemnym i urokliwym miastem, które nie tylko gwarantuje wszystkie możliwe rozrywki i zaspokaja wszelakie potrzeby, ale też oferuje możliwość odprężenia się Tajom, europejskim hipsterom, chińskim turystom (z góry przepraszam chińskich hipsterów) jaki i polskim podróżnikom 😉 (można się tu poczuć prawie jak w domu…).
Po pierwsze staje się ono atrakcją turystyczną (gdyby nie małpie figle nikt prawdopodobnie by się tu nie zatrzymywał, bo nie ma tu spektakularnych ruin ani innych atrakcji turystycznych, chociaż samo miasteczko jest bardzo przyjemne).
Lop Buri centrum miasta
Po drugie trzeba mieć oczy dookoła głowy lub długi kij, żeby w każdej chwili być przygotowanym na atak (zwłaszcza, gdy ma się stragan z jedzeniem). Ja przeżyłam taki niespodziewany atak na torebkę i kark zwiedzając ruiny świątyni, w której zamieszkują małpie stada (są na tyle zorganizowane, że zawsze atakują grupowo: jedna wskakuje na torebkę lub plecak, a dwie inne na kark i ramiona. Nie wypuściłam torebki z ręki tylko dlatego, że Marcin odganiał je stick’iem od kamery, którego trochę się bały).
Małpka chowa się ze swoją skradzioną zdobyczą
Po trzecie trzeba zamykać okna i dobrze przykręcać wszystkie wystające części do samochodu/ skutera/ roweru. Małpy kradną i odrywają wszystko, co się da.
Jedna małpka próbuje oderwać antenę, a druga majstruje coś przy zderzaku (na początku obie z wielkim hukiem spadły ze znacznej wysokości na dach tego samochodu, ciekawe czy często muszą robić blacharkę…)
Po czwarte nie należy siadać pod drzewami z których może coś spaść np. sucha gałąź lub jakiś owoc/ orzech (małpy złośliwie lub nie, kto to wie, zrzucają resztki lub oderwane gałązki).
Małpka patrzy się na nas z drzewa jak siedzimy na dole w barze. W pewnym momencie drzewo opanowało całe stado i zostaliśmy zasypani gałązkami i resztkami jakichś owoców.
Po piąte należy ustalić granice. Miejscowym bardzo dobrze udało się zawęzić teren małpich igraszek do centrum miasta i okolic ruin świątyni. W dalszych dzielnicach nie zauważyliśmy żadnych małpich mordek.
Ruiny świątyni, czyli główna siedziba małpich stad
Po szóste trzeba nauczyć się żyć w symbiozie. Uliczni sprzedawcy jedzenia walczą z małpimi gangami długimi kijami, ale też dają im swego rodzaju „haracz”, czy to w postaci resztek jakie im zostają, czy to w postaci jakiegoś owocu albo ciasteczka. W końcu wielki pomnik złotej małpy jest symbolem Lop Buri, a w listopadzie organizowany jest tu wielki małpi festiwal, podczas którego wystawia się stoły zastawione jedzeniem i trwa wielka małpia uczta.
Małpka poszukuje resztek w śmietniku tuż obok stoisk z jedzeniemZłoty pomnik małpy na dworcu w Lop Buri
Pomimo małych uciążliwości nam się bardzo podobało w małpim mieście.
Podwóch godzinach przyjemnej podróży pociągiem bez okien (tzw. hard seat, czyli najtańsze pociągi, koszt przejazdu z BKK to 15 THB za osobę) dotarliśmy na miejsce. Wcale nie żartuję, że jest to przyjemna podróż, bo pociąg jedzie tak wolno, że można się dobrze przyjrzeć życiu, które dzieje się za oknem i w przedziale. A dzieje się nie mało. Na każdej kolejnej stacji trzeba pozdrawiać lokalną ludność, która pod wieczór wyszła gimnastykować się na peronie lub posiedzieć i popatrzeć na pociągi. W przedziale natomiast ruch. A to konduktor przejdzie, a to Pan sprawdzacz toalet/ ochroniarz zajrzy kolejny raz do klopa, a to wsiądą pasażerowie z wielką maskotką Hello Kitty, a to Pani z napojami… człowiek nie zdąży się ponudzić.
Życie toczy się przy torach
Nowa część miasta nie wyróżnia się niczym specjalnym. Jest rzeka, po której pływają statki, bary i ładna stacja kolejowa. Główną przyczyną, dla której przyjeżdżają tu turyści są pozostałości po dawnych świątyniach i pałacach. Ayutthaya w XIV wieku była potężnym miastem (liczyła sobie aż milion mieszkańców), niektórzy mówią, że w okresie największego rozkwitu była najludniejszym miastem świata. Niestety została prawie doszczętnie zniszczona przez Birmańskie wojska w XVIII wieku, dlatego obecnie możemy podziwiać tylko majestatyczne ruiny.
Świątynia Wat Maha That
Oprócz ruin są także inne atrakcje: słonie i wielkie jaszczury pływające w rzece (Marcin mówi, że to warany, ale ja nie jestem przekonana). Są też i małe jaszczurki na ścianach budynków (te choć małe występują w zastraszającej liczbie).
Ruiny można zwiedzać z grzbietu słoniaWielki jaszczur czai się w wodzie
Po mieście bardzo przyjemnie można przemieszczać się rowerem (koszt wynajęcia na 1 dzień to 30 – 50 BHT w zależności, gdzie się wypożyczy). Część zabytkowa miasta położona jest w parku więc nawet upał nie straszny.
Przyjemne miasto dla archeologów i ciekawych historii Tajlandii. Trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość i ze spokojem znosić przybyłych w ogromnych ilościach turystów z różnych krajów… prawie jak na Forum Romanum w Rzymie (kto był, ten wie co to oznacza).
Na początku naszej podróży postanowiliśmy udać się na krótkie wakacje (sic!). Przygotowania do wyprawy życia i parodniowy pobyt w ruchliwym Bangkoku trochę nas zmęczyły, dlatego pojechaliśmy zaznać rajskiego życia na jednej z tajskich wysp. Wybraliśmy na ten cel wyspę Ko Samet (lub Koh Samed jak kto woli), która znajduje się w okolicach Bangkoku (jest oddalona od stolicy zaledwie o 300 km).
Jak dojechać z Bangkoku?
Należy udać się na dworzec Ekkamai i zakupić bilet do miasta Ban Phe, z którego odpływa na wyspę prom. Pani w okienku sprzedała nam bilet łączony (autobus+prom w dwie strony, koszt 250 THB/os). Na przystani nie ma też problemu żeby zakupić bilet na prom (koszt 50 THB w jedną stronę).
Przystań promowa w miasteczku Ban PheStatek na wyspę Ko Samet
Wyspa jest niewielka, bo ma tylko 13 km2. Oficjalnie jej obszar jest jednym z tajskich parków narodowych, dlatego żeby tu wypoczywać trzeba wnieść opłatę 200 THB za osobę (jak nam powiedział strażnik bilet jest ważny tylko przez 5 dni).
Nocleg na wyspie
Naiwnie liczyliśmy, że znajdziemy jakieś niskobudżetowe chatki tuż przy plaży, bez klimy i jakichś specjalnych wygód, jednak okazało się, że im ładniejsza plaża tym lepsze chatki / domki i ceny europejskie… po 2h poszukiwaniach i dzięki zdolnościom negocjacyjnym Marcina udało nam się znaleźć chatkę przy jednej z lepszych plaż za 700 THB z klimatyzacją i łazienką (chociaż łazienka w nocy żyła swoim życiem tzn. jak zapalało się światło to wszystkie żyjątka chowały się w popłochu i tylko wolne gąsienice powoli sunęły po ścianie, ale dało się przeżyć i byliśmy w pełni zadowoleni z warunków).
Nasza chatka na wyspie
Jeśli ktoś chciałby znaleźć jeszcze tańszy nocleg, to powinien szukać w miasteczku przy porcie (tam widzieliśmy pokoje już od 300 THB), jednak wtedy trzeba dojeżdżać do lepszych plaż, ale za to będzie też tańsze jedzenie. Ceny żywności na wyspie są średnio 2 lub 3 razy wyższe niż na lądzie. Mimo wszystko wyspa nie rozczarowuje, chociaż z pewnością nie jest już zupełnie dzika. Turystyczne resorty skutecznie ją ucywilizowały. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie: luksusy, widoki jak z pocztówek, restauracje i bary na plaży z pysznymi owocami morza lub ciszę i spokój.
Luksusowy Resort na plaży Ao Phrao
Restauracje na dosyć gwarnej plaży Ao Wong Deuan
Pyszne i świeże owoce morza
Domki z widokiemPrzyjemne Bungalowy na dosyć spokojnej plaży Ao Thian
Różnorodność plaż zachwyca. Warto więc wypożyczyć skuter (jeden dzień w zupełności wystarczy, żeby obejrzeć całą wyspę). W miasteczku wypożyczenie jest dużo tańsze niż na oddalonych od niego plażach (u nas za wypożyczenie chcieli 500 THB za dzień, stargowaliśmy do 350 THB, co i tak pewnie było wyższą ceną niż przy porcie).
Punkt widokowy – najlepsze miejsce, żeby obejrzeć zachód słońcaPlaża Ao PhraoPlaża Ao Wai
Subiektywna lista rzeczy, które mogą Cię zaskoczyć w tajskiej stolicy: nasze pierwsze wrażenia.
1. Duchota
Trzeba przyznać, że jest dosyć ciepło. Jednak po pierwszym dniu organizm się przyzwyczaja i człowiek docenia to, że nie musi nosić ciepłych ubrań (co dziwne dzisiaj w galerii handlowej widziałam ciepłe czapki i szaliki, chyba na wypadek gdyby jakiś Taj chciał pojechać do zimnych krajów). Można też spokojnie spać na ulicy, na ławce w parku lub w domu bez okien (nie są tu zupełnie potrzebne, w razie deszczu zamyka się tylko okiennice). Ciepło sprzyja również międzyludzkiej integracji: drzwi często nie ma i można sobie zajrzeć do czyjegoś mieszkania lub zagadać sąsiada siedząc u siebie na kanapie. Ulice tętnią życiem. Pomimo licznych ostrzeżeń na blogach i w przewodnich na temat ‚mrożącej krew w żyłach’ klimatyzacji muszę przyznać, że w pełni rozumiem skłonność Tajów do jak najzimniejszych pomieszczeń: po takiej przejażdżce metrem człowiek wychodzi orzeźwiony i czuje się jak nowo narodzony (nie mówiąc już o tym, że odczuwa ulgę, że w końcu może już wyjść na zewnątrz i się ogrzać).
Odpoczynek na ławce w parku
2. Ruch uliczny
Nie dość że obowiązuje tu ruch lewostronny (przynajmniej teoretycznie, bo nam się wydaje że nie dotyczy to wszechobecnych skuterów, które jeżdżą jak i gdzie chcą) to na dodatek powszechnie panuje zasada, że większy ma zawsze pierwszeństwo. Dlaczego jest to ważna zasada? Otóż nie przy wszystkich ulicach znajdziemy chodnik lub przynajmniej szerokie pobocze. Jak to wygląda w praktyce?
Na ulicach panuje harmonijny nieład. Wszyscy uczestnicy ruchu chaotycznie i o dziwo bezpiecznie jadą do celu. A piesi? Pieszy zawsze musi zachować czujność żeby w odpowiednim momencie zareagować i przykleić się do pobliskiego muru lub uskoczyć na pobocze. Umiejętność szybkiego przebiegania przez jezdnię też jest tutaj bardzo przydatna. Jednak bez obaw, tubylcy jak tylko zobaczą, że nie masz odwagi przejść na drugą stronę, chętnie pomagają i machnięciem reki dają znak zdezorientowanym turystom, że można już bezpiecznie przebiec.
Za chodnik służy rynsztokKorki w godzinach szczytu, które trwają przez większość dnia
3.Kable
Jak widać na poniższym obrazku Tajowie nie zawracają sobie głowy wkopywaniem instalacji elektrycznych w ziemię.
Wszędzie kable, można komuś odciąć prąd…
4. Zdejmowanie butów
Zwyczaj dobrze nam znany z polskich domów z tą różnicą, że tutaj nikt nie proponuje kapci, chodzi się na boso. Buty obowiązkowo należy zdjąć przed wejściem do świątyń (co ciekawe nad stojakami na buty wiszą ostrzeżenia, żeby uważać bo zdarzają się kradzieże. Chyba najlepszym wyjściem jest nosić stare obuwie lub chować je do torby. My zostawiamy, licząc na to, że nie będzie nam dane wracać boso do hostelu) . Zdarza się, że trzeba zdjąć buty również przed wejściem do niektórych punktów usługowych, restauracyjek na łódkach (w których siedzi się na podłodze na matach) lub małych sklepików (np. do fryzjera, sklepu z ryżem etc.), które prowadzone są w przestrzeni przydomowej.
Przed wejściem do świątyni trzeba zostawić buty.
5. Wsiadanie do metra / szybkiej kolei BTS
Po pierwsze na peronie należy patrzeć na strzałki narysowane na podłodze i ustawiać się w kolejce za żółtą linią. Strzałki skośnie wskazują, gdzie mają stać wsiadający a strzałki pionowe miejsce dla wysiadających. Po drugie trzeba ustawić się w kolejce i się nie przepychać. Tajowie są bardzo kulturalni i jak tylko widzieli, że wsiadamy do zatłoczonego wagonu z wielkimi plecakami to od razu wskazywali nam dogodne miejsce do ich postawienia. Po trzecie: zawsze pilnuj zakupionego biletu/ żetonu, bo bez niego nie przejdziesz przez bramki (bilety/ żetony są wielokrotnego użytku. Bardzo praktyczne rozwiązanie).
Kolejka do wejścia do pociągu BTSStrzałki na peronie metra
6. Wielobarwne świątynie
Świątynie oprócz wrażeń wizualnych gwarantują zmęczonemu turyście chwilę wytchnienia i wyciszenia. Jak dla mnie to najlepsze miejsca na krótki odpoczynek. Pamiętajcie jednak żeby zawsze siadać ze stopami skierowanymi do wejścia, nigdy w kierunku Buddy. Dla Tajów stopy to nieczysta część ciała i nie należy nikomu pokazywać podeszwy stóp, bo jest to dla nich obraźliwe. Nie można również nadepnąć na próg świątyni, bo przynosi to nieszczęście.
Można posiedzieć, odpocząć i przy okazji przyjrzeć się buddyjskim rytuałom
7. Uliczne stoiska z jedzeniem
Jest to na pewno ogromna zaleta Bangkoku (oczywiście jeżeli ktoś nie ma nadwrażliwego żołądka). Pyszności na każdym rogu za niską cenę. Kupić można dosłownie wszystko (może oprócz ogórków kiszonych i śledzi w śmietanie). Prawdziwy raj dla wielbicieli świeżych owoców i innych smażonych lub gotowanych specjałów. Na pewno nie będziesz tu głodny!
Orzeźwiające mleczko kokosoweKawałki grillowanego boczku w słodkiej polewie na patyku i coś w rodzaju kotleta mielonego. Bardzo dobre!Słodki naleśnik z parówką lub sadzonym jajkiemKurki na smaczny rosół
8. Różnorodność, czyli dla każdego coś ciekawego
Koniecznie przyjedź do Bangkoku:
Jeśli lubisz nowoczesne miasta i drogie galerie z super samochodami (musisz jednak omijać stare miasto i Chinatown).
Plac Siam, nowoczesne i drogie galerie handlowe…… a w nich super samochodyNowoczesne dzielnice miasta
lub
Jeśli lubisz gwar, ciasnotę, stylowe i niekoniecznie wyremontowane kamienice, uliczne bary, dziwne smaki i zapachy, leniwe koty i psy.
Khao San Road najbardziej turystyczna ulica miastaChinatownOsiedlowy targ
Jedno jest pewne: Tutaj na pewno nie będziesz się nudził!
Restauracje na dosyć gwarnej plaży Ao Wong Deuan
Pyszne i świeże owoce morza
Plaża Ao Chao
